Ik pakte snel de camera van mijn vader en probeerde de beweeglijke Boomkruiper (Certhia brachydactyla) er snel op te schieten (en niet eraf). Er klonk een in mijn oren oorverdovend melodietje van de camera die scherpstelde. Aah... nou dacht ik, die kunnen we dus wel vergeten. Totaal weggejaagd om nooit weer terug te keren, per ongeluk uiteraard, ik was vergeten dat die herrie niet was uitgeschakeld. Tot mijn verbazing zat de Boomkruiper echter doodstil op de bast van de boom vlakbij mij. Waarschijnlijk met een kleine formaat van hartaanval of in een stuip van de schrik. Ik maakte snel een paar voor mij verbazingwekkend goede foto's van een vogel die niet makkelijk is vast te leggen. Gelukkig zag ik wel meteen dat die zijn oogjes zo nu en dan dicht liet vallen. Hij was gewoon oververmoeid van al dat bomen gekruip.
Een ander klein wonder op dezelfde dag was de waarneming van een Waterral (Rallus aquaticus)! Ik hoorde al de hele tijd een vogel roepen of eigenlijk meer piepen. Het was niet dat kenmerkende speenvarken geluid, maar ik vermoedde dat het niet een Meerkoet was maar iets interessanters. Dus ik kroop door de bosjes zo voorzichtig mogelijk en bleef een tijd op mijn hurken in de natte bladeren zitten met zicht op het water. Mijn geduld werd al vrij snel beloond en ik had zelfs kans een foto te maken. Mijn dag kon niet meer stuk!